جوان‎های این روزها دچار سندروم انتخاب‌های پشت هم و خوب هستند. گزینه های خوب از هر طرف اطرافشان را پر کرده. محدودیت ها کمتر شده. کارهایی که هرکدام برای یک نفر کافی است را امروز می‌توانند با هم انجام دهند. البته هیچکدام هم کیفیت مطلوبی نخواهند داشت.

وقتی چند هدف داشته باشیم، دقیقا نمی‌دانیم به کدامشان بزنیم

دانشگاه و کلاس زبان می‎روند ولی درسها نصفه و نیمه هستند و بهره‎ای از یادگیری ندارند. باشگاه می‎روند تا سلامت بدن را تضمین کنند. جایی مشغول کار هستند، جایی درگیر مسئولیت اجتماعی و فعالیت‎ها هستند. مدیرش ناراضی از تعهد نداشتن‎ش ناراضی از کارهایی که انجام نمی‎شود. خانواده هم از اینکه مدام درگیر است و وقتی برایشان نمی‎گذارد ناراحتند، اگر دختر باشد ترس ازدواجش را دارند و اگر پسر باشد درآمد نداشتنش مایه ترس است. روی کسب و کار شخصی اش نیز کار می‌‎کند، از هر طرف که نگاه می‎کند پیشنهاداتی دارد که به همه آن‎ها هم فکر می‎کند. هیچ گزینه‎ایی را رد نمی‎کند. همه جا هست ولی هیچ چیز دستش را نمی‎گیرد.

همه حق دارند. دیگران فقط شلوغی محض را می بینند و خستگی مفرطش را! دستاوردها پس چه شد!؟
اگر درس می‎خوانی نمره ها کو؟ اگر کار می‎کنی در آمدت را نشان بده؟ اگر یاد می‎گیری هدفت کجاست؟ هیچ کس به ما هدف گذاری را درست و درمان یاد نداده. هدف گذاری این روزها لوس شده! اما نکته جا مانده‎ایی دارد که ما کمتر به آن فکر می‎کنیم.

یادگرفتن هدفگذاری

حلقه مفقوده این ماجرا خودمان هستیم. خودشناسی! و بعد از آن شناخت چاله چوله های همگانی دنیا! ما گول خورده ایم. انسان جماعت هر چقدر هم توانمند باشد باز هم محدود است. با همه توانایی‎هایمان محدودیت‎های زیادی داریم. محدودیت زمان و عمر، محدودیت مالی، محدودیت قدرت، محدودیت فضا. حالا با توجه به این شرایط باید ببینیم که دقیقا چه چیزی می‎خواهیم. آرزویمان چیست؟

البته بین آرزوها، اهداف و خواسته‎هایمان تفاوت وجود دارد. مثلا می‎توان گفت ما آرزوی‎مان خوردن یک غذای خوشمزه است؛ سیر شدن هدفمان است و خواسته‎مان قرمه سبزی است.

هدف باید بر مبنای آرزو باشد و بتوان آن را به قطعات کوچکتر تقسیم کرد. بعد به مرور از دیدن پیشرفت‎هایمان به هیجان می‎آییم و می‎خواهیم باز هم بیشتر جلو برویم.
وقتی بیشتر به خودمان نگاه کنیم می‎بینیم انتخاب‎های زیادی هست، اما ما درنهایت یک چیز را می‎خواهیم. رسیدن به آرزو یا هدفمان. این طور دچار سردرگمی نمی‎شویم و انتخاب های متنوع ما را اسیر نمی‎کند.

یا راحت‎تر بگویم مهارت نه گفتن به انتخاب‎های خوب را پیدا می‎کنیم.