ما در جامعه ای به شدت کمیت گرا زندگی می کنیم. اخیرا هم برنامه هایی از صداوسیما درحال پخش است که به این کمیت گرایی دامن می زند؛ مثل برنامه ی برنده باش، عصر جدید و پنج ستاره. در این برنامه ها، شرکت کنندگان در عرض چند دقیقه با جواب دادن به سوالاتی عجیب و غریب مثل میزان عمق رودخانه می سی سی پی، برنده جایزه های میلیونی می شوند. در این بین، آنچه بسیار آزاردهنده است این است که اینها بعنوان افراد کتابخوان معرفی می شوند؛ و آیا دانستن جواب چنین سوالاتی از یک فرد کتابخوان مورد انتظار است یا اگر کسی به این سوالات جواب داد نشانه ی کتابخوان بودنش است؟!

نکته ی بعدی این است که قشر کثیری از جامعه، بیننده ی این برنامه هستند و می بینند که افرادی یک شبه ده ها و صدها میلیون تومان برنده می شوند. این یعنی شکل گیری مفهوم “کمیت” و “موفقیت های یک شبه” در مغز جامعه و تصور اینکه هرکس پولدار و ثروتمند شده، روزی دست به چنین کارهایی زده یا چنین شانس هایی داشته نه اینکه مدتها زحمت کشیده و از راه های درست تلاش کرده؛ و به مرور افراد، زندگی، موفقیت ها و جایگاه یکدیگر را با مقدار درآمد و ثروت‌شان می سنجند.

شرکت کنندگان بعضی از این برنامه ها هم، گاها تلاش زیادی کرده اند و مهارتی را طی سال ها با تلاش فراوان کسب کرده اند؛ اما آنچه روی صحنه نمایش داده می شود ظاهر آن عمل است و باز بیننده از زحمت و کوششی که پشت آن بوده بی خبر است. به همین دلیل دوباره فکر می کند با تلاش یک شبه می شود موفقیت های بزرگ بدست آورد.

اما حقیقت این است که ثروتمند شدن و موفق شدن کار یک شب نیست. ”شما گورستان شکست خورده ها را نمی بینید.” تلاش زیادی که پشت یک موفقیت بوده را نمی بینید و فقط شاهد آن مدال و آن نتیجه هستید.

اما بهتر است به سمت “اصالت” گام برداریم. انبوه کتاب هایی که طول سال خوانده اید و پایان سال رقمش را با افتخار اعلام می کنیم و تعداد کتاب هایی که نوشته ایم در عمل، به تنهایی فایده ای ندارد.

اگر مرتب کتاب می خوانید و پشت هم مقاله می نویسید که مدرکتان بالا برود، رزومه تان قوی تر شود و آقای دکتر صدایتان کنند،بدون اینکه توجه کنید آنچه می خوانید برایتان چه کاربردی دارد یا آنچه می نویسید قبلا به آن پرداخته شده یانه، یعنی شما آدم اصیلی نیستید.

همچنین اگر هرکسی که روی سن قرار میگیرد را استاد خطاب می کنید یا هرکسی که کتاب نوشته را نویسنده می دانید، یعنی به آدم های اصیل احترام نمی گذارید. متاسفانه در سیستمی قرار گرفته ایم و به طرزی نگاه می کنیم که باعث می شود راحت به افراد لقب دهیم و ملاک ارزشمندی افراد را سوت و کف اطرافیانشان بدانیم و مرتب درپی رزومه پروری هستیم. به قیمت افراد فکر نمی کنیم؛ به اینکه فرد در گذشته چقدر تلاش کرده، اکنون چقدر واقعا مهارت دارد و چقدر بلد است صحبت کند فکر نمی کنیم. این، سیستمی است که در آن”اصالت” جایی ندارد و آنچه دنبال می شود فقط و فقط کمیت است.