چقدر مهم است که به اهدافمان برسیم؟

اگر هدف‎گذاری به گوشتان خورده باشد و اهلش باشید، احتمالا شما هم به این مشکل دچار شدید. اینکه اهدافی برای نیم سالتان (یا هر بازه زمانی دیگری) وضع می‎کنید و بعد هر چقدر جلوتر می روید کمتر به آن عمل می‎کنید و کمتر نزدیکش می‎شوید. بعد به مرور افسرده و افسره تر می‎شوید. بعد به سرتان می‎زند نکند اشتباه هدف‎گذاری کردید. بعد دوباره اهدافی را تنظیم می‎کنید و با جدیت مشغول آن می‎شوید. احتمالا جایی در میان هم به سرتان می‎زند که لابد لقمه بزرگ تر از دهانتان برداشتید.

گارنت کردون در کتاب قاعده ده برابر می‎گوید:
باید اهدافی ده برابر آنچه در نظر داریم وضع کنید و سعی کنید ۱۰ برابر دیگران کار و تلاش کنید تا به خواسته‎هایان برسید.

در دنیای جدید رسیدن به اهداف کوچک زیادی راحت شده. کارهای سخت را می‎توان با شکستن و کوچک سازی و سلسله مراتبی کردن یک لقمه کرد. در این میان بزرگترین اشتباه اکتفا کردن به خواسته کوچک و اهداف دم‌دستی است.

بگذارید با یک مثال منظورم را برایتان روشن کنم.
روزی ۱۵ دقیقه مطالعه اصلا کار سختی نیست! اما اگر بخواهیم روزی سه ساعت مطالعه کنیم چه؟ به نظر من حتی اگر میسر هم نشود کماکان تاثیرات مثبت خود را نشان می‎دهد. منظورم این نیست که برای خودمان هدف روزی سه ساعت مطالعه قرار بدهیم اما به آن عمل نکنیم و این عیبی هم ندارد! نه اتفاقا اگر به برنامه‎ات عمل نکردی باید خودت را تنبیه کنی! ما باید خودمان را ملزم به اجرایی کردن هدفمان کنیم.

اما حرف من این است، همیشه حاشیه یک تلاش متمرکز باعث خلق چیزهای با ارزشی در زندگی شما می‎شود.
گاهی اوقات حتی با ارزش‎تر از رسیدن به هدف.

طبیعتا ممکن است در چنین برنامه‎ایی چند روزی به مسافرت بروید و نتوانید به هدفتان عمل کنید. یا مریض شوید و همه چیز پَر! یا حتی از کتاب خواندن خسته شوید و حال حوصله کتاب را نداشته باشید؛ اما نارضایتی که تا زمان محقق شدن هدفتان درونتان را مثل خوره می‎خورد به طرز شگفت‌انگیزی در پیشرفت شما اثرگذار است.